İki yıl önce acılar içinde yazdığımız bir yazı, yeniden paylaşmak istedim umarım bundan sonra daha bilinçli oluruz…
Yıl iki bin yirmi üç, günlerden altı şubat. Pazartesi gecesi saat 04:17’ yer çatladı, gök patladı, bir anda koptu kızıl kıyamet. Derle topla kırk, kırk beş saniyede yıkıldı ülkenin bir bölümü. Yollar yarıldı, dağlar kırıldı, oynadı yer yerinden. Gecenin bir yerinde yakaladı zelzele, kaçabilen kaçtı yalınayak, başı açık nereye gittiklerini bilmeden koştular, koştular… Ayakları kesildi buzlu yerlerde gökten kar dökülürken yerde binalar yerle bir oldu. Bir anda toparlanıp tozduman içinde koştular bir meydan buluncaya kadar. Arkada kalan eşini, evladını düşünüp yeniden koştular, çoktan yıkılmıştı binalar ve yakınları enkaz altında kalmıştı. Onlar yakınlarını ararken saat 13:24’te bir büyük deprem daha oldu. Hasar alan binaların büyük kısmı da bu depremde yıkıldı. 7,7 lilk ve 7,6 lık iki deprem mahşeri yaşattı adeta Maraş Elbistan’da.
Bir kızıl kıyametti koptu feryadı figan. Göçük altında kalanlar akşama kadar bağrıştılar içeriden gelen imdat seslerini duya duya çırpındılar ancak çare olamadı o saatler, beklediler çaresizce yardım gelene kadar. Ulaşım zordu, yollar yarılmıştı ve sokaklar enkazla dolu, öylece akşam oldu. Yatacak yer yok, tutacak dal yok. Belki akşam üzeri bazıları varan yardımları alabildi alamayanlar geceyi üşüyerek geçirdi. Üşüyüp ölenler oldu gecenin ayazında. Bir depremzede anlatıyor… Ayaklarımın soğuktan bıçakla kesildiğini hissettim öyle bir üşümeydi ki bu anı anlatmaya sözler yetmez. Bir diğeri diyor ki perişan bir haldeyim bir ara yardım kamyonu gördüm bir çorap verin başka bir şey istemem dedim bir çorap, bir de su verdiler, ömür boyu unutmayacağım bu yardımı, hep dua edeceğim onlara diyor. Bu da, çaresizliğin resmi olsa gerek.
Yüzyılın felaketi… Deprem büyük, hasar büyük, öyle ki aynı gün içinde çifte deprem oldu. Hakk’ın verdiğinden sual olunmaz zira düzeni böyle kurmuş yüce Mevla. Zaman zaman fay kırılacak, yer sarsılacak. Biz insanlar olarak bu olaylara kendimizi hazır etmeliyiz. Belli ki tek çare sağlam bina ve eğitimli insan. Deprem konusunda bilinçli olup hazırlıklı olursak can kaybı en aza iner. Dünya malı zamanla yerine gelir. Biz genelde millet olarak gösterişe harcadığımız parayı sağlığımıza, sağlamlığa harcayamıyoruz, ne kadar geçiştirirsek o kadar kâr sayıyoruz. Evet, felaket büyük, on bir ilimizi ilçesiyle, köyüyle yıktı yumdu gitti. Birçok komşu iller de hasar gördü, çok can yaktı bu deprem, çok ocaklar söndürdü. Yavrular yetim, insanlar kimsesiz, anneler, babalar evlatsız kaldılar.
Oldukça geç başladı kurtarma çalışmaları, iletişim çağındayız, deprem kuşağındayız ve her zaman her an deprem olacakmış gibi hazır olmalıyız. Kurtarma çalışmaları ilk gün sahaya inmeliydi Afad, Kızılay daha ne varsa Mehmetçikler, madenciler hepsi öğleye kadar sahaya inmeliydiler. Yol uzaksa uçakla, havalimanı yoksa helikopterlerle her ile, her ilçeye duruma göre dağıtım yapılmalıydı. İlk iki gün çok önemliydi. En azından imdat diye ses verenler çok daha kolay kurtarılırdı enkazdan. Kızılayın gün içinde çadırıyla, çorbasıyla, tuvaletiyle aynı gün deprem yerlerinde olması hiç de zor değildi. Yaraların erken sarılmasında zaman çok önemlidir. Geç kalınmış da olsa çalışanların hepsinden Allah razı olsun. Çok özverili çalıştılar, çok can kurtardılar, ekipler müthişti… fakat zamanlama geçti çok geçti.
Bu elim felakette komşu İllerin valileri, kaymakamları ve belediye başkanları gün içinde kriz masası kurup gece dışarıda kalan depremzedeleri yakın olan şehirlerde gece misafir edebilirdi, her hane eminim depremzedeleri misafir almak için yarışa girerdi. Depremzedeleri belediye otobüsleriyle getirilmeleri hiç de zor olmazdı. En azından geceleri ısınıp, uyumasalar bile yatak yüzü görüp az da olsa rahat ederdi depremzedeler. Sabah olduğunda kahvaltı yapıp yeniden enkazlarının başına götürülüp yakınlarını bekleme imkanı sağlanabilirdi. Yetkililer sosyal medyada gece için a şehrini b şehrine getiriyoruz diye bir çağrı yapsa herkes misafir almak için yollara düşerdi. Depremzedeler de bu durumda geceler boyu soğukta, sokakta kalmazlardı. Bunlar benim düşündüklerim elbette çok daha iyileri yapılabilirdi. Gördüğüm kadarıyla şimdiye kadar büyük depremlerin ilk günlerinde hep şaşkınlık yaşandı, oysa önceden hazırlıklı olunsa sistem makine gibi işler ve yaralar çok daha rahat sarılabilirdi.
Umarım bu elim felaketten hisse almışızdır. Bu bir doğa afeti, olmasın demeye sözümüz, hakkımız yoktur. O zaman kendimizi buna göre hazırlamamız şart olmalı. Herkesin dilinden döküldüğü gibi Japonlar bunu yapıyor. Bizde de Toki’ler ve sağlam yapılan yapılar en büyük örneği oldu kurallara uymanın önemini. İmar affı denen şey olmamalıymış, eski binalar yenilenmeli, yeterince sağlam olmayan binalar desteklenmeliymiş. Can kaybını önlemek ve zararı en aza indirmek için bunlar şart. Binaların sağlamlaştırılması için devlet güçsüz kimselere düşük kredi vermeli, yoksa bizim insanımız kolay kolay yapmaz, devlet onlara zorlayıcı kurallar koymalı. Yarın öbür gün bir deprem daha olsa halimiz aynı olacak, değişen bir şey yok. Ülkemizde Deprem Bakanlığı olmalı. Herkes her şeyi bilemez aşcı aş pişirir, müteahhit ev yapar. Evin teknik durumunu mühendisler bilir, hastalığın tedavisini doktorlar…
Herkesin bir uzmanlık dalı vardır. İşini doğru yapan hem millete hem kendine faydalı insandır. İnsan her şeyden önce erdemli olup işini doğru yapmalıdır. O zaman milletçe yüzümüz gülecektir.
Bir yanıyla tesellimiz çoktu böylesi felakette anladık ki Türkiye tek yürek, tek bilek. Bir bayrak altında Çanakkale ruhunu yeniden yaşadık. Her birey, büyük, küçük elinden geldiğince her ne yapabiliyorsa yapmaya çalıştı. Çocuklar kumbaralarını boşaltıp yardıma koştu, duygulanmamak mümkün değil, bu zorlu günde yardımlaşma rekor kırdı. Bu milletin sırtı yere gelmez en kısa zamanda yaralar sarılacak, yüzler gülecek inşallah. Yeni depremlere milletçe hazırlıklı olmalıyız. Elbet çeşitli afetler olacaktır ancak insan aklı buna galip gelmelidir. Yüce Allah verdiği aklı en iyi biçimde kullanmamızı ister aksi halde bundan sorumluyuz. Düşene yardım etmek hem dinimizde hem örf ve adetlerimizde yerleşmiştir. Bu hasletimiz bize insanlığımızı hatırlatır.
Geçmiş olsun Türkiyem, geçmiş olsun Kahramanmaraş, Gaziantep, Adıyaman, Hatay, Diyarbakır, Malatya, Şanlıurfa, Adana, Osmaniye, Kilis, Elazığ ve depremden etkilenen ve adını sayamadığım tüm kardeşlerim, hepinize ayrı ayrı geçmiş olsun diyorum, hayatını kaybedenlere gani gani rahmet olsun, hastalara şifalar, zorda olanlara kolaylıklar temenni ederim. Ayrıca kurtarma ekiplerine nasıl bir teşekkür edilir bilemiyorum. Devletimiz bu kahramanlara nişan takmalı ve çeşitli ödüllerle ödüllendirmelidir.
Asrın felaketinde her türlü emeği geçen tüm insanlara ben kendi adıma sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Dışarıdan gelenlerden, içerden koşanlardan Allah hepsinden razı olsun. Rabbim bir daha böyle büyük felakatlerle imtihan etmesin bizleri. Ülkemize, devletimize ve milletimize selamet ver Allah’ım! güç sahibi sensin.
Geceyle gelen afet, bir elim zelzeledir,
Yıkıp viran etse de bu millet el eledir.
AFAT
Yüz yılın felaketi görülmemiş bir afat!
Tüm Türkiye tek yürek, şükür elhamdülillah.
Ah! Sözün bittiği yer gayrı söze ne gerek,
İçimiz kan ağladı, sabır elhamdülillah.
Sen bu çaresizlere çare ol yüce Rabbim!
Senin olduğun yerde şükür elhamdülillah.
Koru Türkiye’mizi çeşitli afetlerden,
Kırıldı kanadımız sabır elhamdülillah.
Biz çok aciz kullarız basiret ver ya Rabbi!
Sana sevgimiz sonsuz şükür elhamdülillah.
Açtık ellerimizi senden bekleriz medet,
Yandık, yakıldık ya Rab sabır elhamdülillah!
Huzur ver, afiyet ver varlık sahibi sensin,
İnandık, iman ettik şükür elhamdülillah.
İnşirah ver ya Rabbi sen yüce kudretinden,
Gönlümüz seni ister sabır elhamdülillah.
