Şakağıma silah değil kalem dayadım ve düşündüm
Her yazışımda mermi kovanını yere düşürdüm
Çelik yelek bile ısıtmadı içimi her mevsim üşürdüm
Soğuktan değil hararetli günler geçirirken büzüldüm
Saydım yeleğimdeki kurşunları üzerinde adları yazılı
Ezbere bilirim nereden vurulduğumu geçmişimde kazılı
Anımsarım amansız çatışmaları hep benim ağır yaralı
O kaos durumunda bile ateş etmedim olmadım oralı
Sineye çekerim her şeyi ama izi kalır gözbebeğimde
Gözlerimin içine bakan bulur kendini ateşin göbeğinde
Yangını izlerken yaşlar akıtırsın dumanı göze değdiğinde
Nerede olduğunu sorgularsın savaştıkça öz benliğinde
Beynin de dolaşan izler adeta içine koyulduğun çember
Takip ettikçe sürekli dönüp aynı yere geldiğin bir engel
Ama fikirlerine yollar açık bu bilince gelirsen bir an evvel
Dönmek yerine uçmayı fark edip kendine olursun rehber