GÜNÜN MANİSİ: (Ramazan'ın 18.Günü)
Sultan ay ümitlidir,
Ağızlar kilitlidir,
Ramazan sofraları,
Düzenli çeşitlidir.
**************************************
ÇANAKKALE
Çanakkale, yiğidin harman olduğu yerdi,
Bayrağın hakkı için baba oğul can verdi.
Orda azmin zaferi böyle inletti arşı,
Büyük küçük cem olup gitti düşmana karşı.
Dağ bayır kan ağladı, savruldu gövde bacak,
Toprağı kan suladı, söndü binlerce ocak.
Düşmanlar ülkemizi sardılar yedi koldan,
Geçilmez Çanakkale, ayrılmaz İstanbul’dan.
Silahsızdı Mehmet'im, giderdi bile bile,
Allah, dedi yürüdü, vâdiler geldi dile.
Cem olduk büyük, küçük savunduk bu vatanı,
Aziz bildik toprakta, toprak için yatanı.
Geldiği gibi gitti düşman Anadolu’dan,
Şüheda kanlarıyla, geçtik Gelibolu’dan.
Yürüdü, adım adım, elli yedinci alay,
Ya istiklal ya ölüm, dönülmez kolay kolay.
Savaş değil, barıştı, cihanda dileğimiz,
Dünya ayağa kalksa, bükülmez bileğimiz.
Gökten gülle yağarken, yerde gül açıyordu,
Şehidim kanatlanıp Mevla’ya uçuyordu.
Dalgalan şanlı hilal, sonsuza dek yurdumda,
Türkün gurur kaynağı, nadidesin ordumda...
Rabia BARIŞ
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ DEDİK…
Şiir Rabia Barış & Düzenleyen Münire Akdeniz
*
Aydınlık bir bahar başıydı. Sımsıcaktı güneş, toprak buğul buğul, ağaçlar tomurcuklarla yüklüydü.
Kuşluk vakti Naciye kaynana ve gelini Elif avluda oturmuş güneşleniyorlardı.
Elif gelin alabildiğine özlem içinde. Kalbi neredeyse göğsünden fırlayacak. Naciye kaynana Elif gelinin yüzüne baktı. Allı, morlu… Anladı… Elleri dizlerinde eğildi, gözlerinden iki damla yaş toprağın üzerine döküldü.
Her şey nasıl mı başlamıştı?
Vakit geliyor… Saat 10.00,tarihlerden 18 Mart var mı acep düşman ?
Elif gelin özlem içinde ‘’Anam, kız anan Mehmet’ imi anlat hele’’ dedi. İnce, saf , kibar, açık
Naciye kaynana ya Allah, Bismillahirahmanirrahim diyerek salat-en-tuncina yı okudu. Hücuma kalkar gibi canından çok sevdiği Ahiretliği ; Emirdağlı Sultan Şair Rabia Barış Şiiri ile anlatmaya başladı.
*
” Namus için kükreyip, vatan için öldüler,
Onlar Gelibolu’da en nadide güldüler,
Kanlı sırttan aşağı, sürünerek geldiler,
O gün yardıma koştu dağın aslanı, kurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Baharda kan ağladı, Karayürek deresi,
Vahşeti yok etmekti, kurtuluşun çaresi,
Üstündeki gömlekle sarılırken yarası,
Omzunda kurşunla Mehmet, nöbete durdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu. ”
*
Hiç korkumuz yoktu hamt olsun. Kahraman Mehmet şerefle yürüdü. Ulvi manalarıyla kalbinde kuvvet, ruhunda ‘’eza çekmek’’ ‘’fedakarlık’’ asil, istekli genç yürek , göğsündeki madalyası ile bağımsızlığına karşı gelişen, gizli ve açık her türlü tehdide mücadele etmek üzere .
İçini çekti Naciye kaynana. Koynunda sakladığı mendili çıkardı kokladı , okşadı.’’16 yaşındaydı Mehmet’ im, sırtında abası, ayağında postalı bile yoktu, zor zamanlardı.Hacı babası İsmail henüz gönderilmişti görev için Şam’dan Anadolu’ya. Mehmet soyuna layık evlat. Dikildi karşıma ‘’Can anam, öz anam, masum, beşikteki bebeler hatırına, çok sevdiğim Elif kızın ırzı hatırına, büyüklerimin saadeti adına el uzatan elleri kırmak için kan kaleye gidiyorum. Kanıma kan veren anam hakkını helal et’’
Helalleşmek insanı garipsetiyor mu ?
Yok, garipsetmek bir şey değil. Emir geldi helalleşti Mehmet yola çıktı. Düşman karaya çıkmış ‘’ Arıburnu’’ ile ‘’Kartepeye’’ .Bir buçuk kilometre kadar bir cephedeki sırtları işgal etmiş. Mehmet düşmanın sol tarafında altı yüz metre mesafesinden başlamış taarruza. Tam bir saat
Yere yat, ayağa kalk
O neden?
Çılgın kurşun
Çılgın kurşun da ne ?
Hani bazısı var, tüfeği yukarı tutar da kurşun havaya gider işte öyle önüne gelene.
Düşman kaçmaya başlamış. Saat 11.30 bu öyle alelade bir taarruz değil. ‘’Kumtepe’’ pek mühim Mustafa Kemal Paşa ‘’Size ben taaruzzu emretmiyorum,ölmeyi emrediyorum ‘’ diyor.Bu sözler Paşa’nın göğsünden o kadar azimle çıkıyordu . Her şey fevkinde,ruh azimli,bir gaye uğruna.Mehmet orada ilerledi ‘’Mevzi al’’ sedaları işitirek .
Ayağa kalktı Naciye kaynana ora duysun bura duysun, duymayan kalmasın dedi, dilinde Ahiretliği ; Emirdağlı Sultan Şair Rabia Barış Şiiri ile……
*
” …..Gülleler yağıyordu, Mehmetçiğin eline,
O gayret kuşağını doluyordu beline,
Kelime-i tevhitle, girip hücum seline,
Her biri bir küheylan, her biri devi vurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Her ateş yığınında döküldü bir kaç fidan,
O gencecik civanlar koptu anadan, yardan,
Bir an ödün vermedi yurdundan, şehriyardan,
Mehmet Hakka yürürken nazlı eşini sordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Bazen sivil urbalı, bazen tüfeksiz gitti,
Nafakasız aç, susuz dağları mesken etti,
Gücü iman kaynağı, dev bir orduya yetti,
Yeşil çimen üstüne uzanan beyaz nurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Boğazlar geçit vermez, kapanır düşman yolu,
Bağrında yabancıyı yaşatmaz Anadolu,
Tüm dünyaya bedeldir Türk’ün bükülmez kolu,
Asker Conkbayırı ’nda yeni bir dünya kurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Kol, bacak gökyüzünde savruldu lime lime,
Daha bıyığı yokken, koştu onlar ölüme,
Ölüm hakkı değilken dokundular gülüme,
O gün şanlı bir millet yurt için ağlıyordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Candan can alıyordu ölüm kusan makine,
Yiğitler harman olup, sıralandı söküne,
Ateşle sarmaş dolaş, gül sarıldı dikene,
Karşımıza dikilen bir avuç soysuz urdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Top, tüfek yoktu elde, kazma, kürek geldiler,
Onlar Çanakkale’de, kandan açan güldüler,
Vatan için çarpışıp, Allah için öldüler,
Savaşın yiğitleri etten, kemikten surdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
*
Ne o,yorulmak mı?
Vaziyetimiz düşmana göre zayıf değil. Düşmanın kuvveti kalmamış, mahvolmuş kendine dayanak aramakta. Birkaç mermi düşmekle derhal kaçmakta.
*
“Ya istiklâl ya ölüm” dedi Mustafa Kemal,
Böyle güzel orduya, verir mi Rabbim zeval?
Dalgalan al bayrağım, kanımız sana helâl,
İçimizde tutuşan vatan sevdası kordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
*
‘’Boyun’’ ve ‘’ Merkeztepe’’ topçumuz, piyademiz orada, düşmanın yalnız bataryası.’’Boyun’’’Kabatepe’’ şiddet altında. Mustafa Kemal Paşa ‘’Kemalyeri’’nde.Çünkü buradan bütün düşman mevzilerini, hemen bütün kıtalarımızın hareketlerini görebiliyor…Saat 4.00 hareket canlanıyor .Uyku yok…Tarifsiz fedakarlık .Mehmet’in ruh kuvvetini gösteren şayan-ı hayret ve bir tebrik…
Naciye kaynana ellerini hafifçe öne uzatır Kahraman Mehmetin elini tutar gibi içinde derin hürmet. İstediği manayı bulmuştu
Kaçtılar… Kaçtılar
Firar haberleri alınıyor.Çünkü düşman yorgun,mühim miktarda kırgın. Arıburnun’da kesin sonuç almaktan yüz çeviriyor….
Avazı çıktığınca sevinç içinde bağırdı Naciye Kaynana dilinde Ahiretliği ; Emirdağlı Sultan Şair Rabia Barış Şiiri ile……
*
Göğsünü siper etti, Mehmet’im kefen ile.
Düşmana karşı koydu, orakla, döven ile.
Anne mermi taşıdı, kundakla, kovan ile.
Daha on yedisinde Mehmet bıyığı burdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Tarihin utancı ki, gözlerinde okundu,
Süklüm püklüm döndüler, kılıç kana dokundu,
Hezimete düşenler şaşkın şaşkın bakındı,
Şahadete yürüyen nice haz buluyordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
*
Nasıl? Dedi
Paşa hücumların arasında,göğsüne bir şey gayet kuvvetli çarptı. Semadan bitmez tükenmez yıldırımlar vücudalara giriyordu…Vuruldu.Göğsünde hafif bir leke ‘’ Sus’’ dedi…
‘’Conkbayırı’’ ‘’Şahintepe’’ hücuma devam‘’…’’Yusufcuk Tepesi’’’İsmailoğlu Tepesi’’’Azmak’’’KayacıkAğılı’’ korkmadan ölüme!
Ve gülümsedi…
O büyük kumandan… O mert… Sesi kulaklarda. Mehmet duyuyordu,manayı okumuştu…Tertemiz,ulvi.Gözler onun mavi gözlerinde…Kuvvetli,pırıl pırıl,azimkar.
*
O Seyyit Onbaşı ki, dile destan türküsü,
İman dolu yüreği, bilmez ölüm korkusu,
Altından kıymetlidir dağı, taşı, tortusu,
Savrulan top güllesi yere çakılıyordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu. ”
*
Bizde topçular vardı sırtına tek başına yükledi mi topu eh istihkâmına düşürürdü…Eyvallah, Allah sayesinde.Derler ki muharebede bizim askerlerimizin önünde yeşil sarıklı asker varmış…Yeşil, yeşil…Ateşin arasında gezerlermiş . Orada işte kurşun ney dokunmazmış. Ve Aleykümüsselâm.
Hücum… O emir ve ‘’ Allah Allah’’ nidaları ile
Mehmet kaçmaz, kaçmak nedir bilmez. Canını, malını Allah yolunda feda eder. Müslüman Türk’ün rabbine karşı muhabbetinin en güzel ifadesi
‘’ Çanakkale Geçilmez’’…Emsalsiz, yedi düvele karşı ilahi ve Peygamberi mücadelelerle.
Elif kızım,
Güller yağıyor, yağıyor Güller
Durmadan, yağıyor menzile Güller
Öğretmek, paylaşmak, geliştirmek için nurlu geleceğe
Güllerin göğsünde gözler… Anlatıyor
Gökyüzü ağlıyor toprakta Güller açıyor… Aşk, Aşkkk
Yollara Aşk yağıyor… Gelecek nesillere ses, rehber
Çanakkale dört devlete…Karalarda Rus zorbası,deryalarda İngiliz donanması gezemeyecek.Sevinç düştü bize.Allah dedi: ‘’Kabul olsun’’ inadın inada mukabelesi…İzzet- nefis ile canlandık.Hukukta,iktisatta,inkılaplarda
Kendi sesine bak ! Tanı
Anadolu öksüz, kimsesiz kalmamalı … Özümüz birliğimiz için
Korkma yıldıramazlar bizi, her dem yeniden yeniden doğarız
Acımızda bir birliğimizde güçlüyüz…Kökü, dalı, çiçeği, meyvesi her şey bir çekirdekte
Yiğitliğin, bereketin, imanın…Sukut , sabır.Anadolu’nun mayasında merhamet, insan timsali …Sert rüzgarlı, yalçın yamaçlı, aşılmaz dağları imanla donatı Mehmet.
Hiç acı duyuyor mu ?
İlk defa duymuyor. İlk defa acıyorsa da pek o kadar değil. Sadece vurulduğu yer uyuşuyor.
İçine telaş falan geliyor mu ?
Hayır, pek değil. Gelirse de geçiyor. Ruh heyecanlı, telkinde
Orada, Anafartalar’da çam ağaçlarının altında nice memleketimin avladı, koç yiğitler
Kıpır kıpır dudaklardan ‘’Kelime-i Şahadet’’ okunuyor…Yavrularım, aslanlarım Cenab -ı Rabbü’l Alemin’nin huzurunda, vakit varken kendi cenaze namazımızı kendimiz kılalım. Ölüme Mehmet gibi gülümseyerek gidelim.
Elif kızım bundandır dünyada hiçbir ordu bu kadar sürekli kalmaz, şehitleri şehit yapan ölüm sebebidir, koruyan Cenab-ı Allah. Mehmet sütünü helal aldı, dere kenarında yeşil ekin otlar üzerinde heybetli dağlar arasında…Bütün dilekleri gerçekleşti.
Başarı kaçtığımız zorluklarda gizlidir. Hayatta her zaman gayretli ve dirayetli insanlar muvaffak olur. Güçlükler değil çünkü karşılaştığımız olaylara direnme kaba kuvvetten ziyade yüreğe ve sabır olarak niteleyebileceğimiz direnme yetisine bakar. İlk zorlukta kaçmayacaksın, kaçanların suya yelkenleri indirenlerin bu dünyada muvaffak olduğu görülmemiştir, tarihimiz kaydetmemiştir… İnanç , azim bir millet tek yürek, inandığına, azmettiğine. Çanakkale ruhu daima seninle, benimle ve milletimizle yaşasın. Hadi öz değerlerimize sımsıkı sarılalım.
*
Düşman nasıldı?
Düşman gelemezdi ki, biz geceden gelirdik , çıkardık karşısına kum torbalarını aşardık
Elimizi göğsümüzden havaya, bir red, bir inkar, vaziyetinde kardırmadık katiyen…Bir siper verdik Elhamdülillah…Mehmet müjde verdi ‘’ Resul önde, melekler arkadan, dualar semada bilin ki yol Allah’a…
Bize artık vuslat
Mehmet’e el salladığım mendil bağrımda
canımdan can, kanımdan kanım oğul
Çanakkale’de her taşa şehit yazdım adını
Geldikleri gibi gittiler…
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ”
Namus için kükreyip vatan için öldüler,
Onlar Gelibolu’da en nadide güldüler,
Kanlı sırttan aşağı, sürünerek geldiler,
O gün yardıma koştu dağın aslanı, kurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Baharda kan ağladı, Karayürek deresi,
Vahşeti yok etmekti, kurtuluşun çaresi,
Üstündeki gömlekle sarılırken yarası,
Omzunda kurşunla Mehmet, nöbete durdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Gülleler yağıyordu, Mehmetçiğin eline,
O gayret kuşağını doluyordu beline,
Kelime-i tevhitle, girip hücum seline,
Her biri bir küheylan, her biri devi vurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Her ateş yığınında döküldü bir kaç fidan,
O gencecik civanlar koptu anadan, yârdan,
Bir an ödün vermedi yurdundan, şehriyardan,
Mehmet Hakka yürürken nazlı eşini sordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Bazen sivil urbalı, bazen tüfeksiz gitti,
Nafakasız, aç, susuz dağları mesken etti,
Gücü iman kaynağı, dev bir orduya yetti,
Yeşil çimen üstüne uzanan beyaz nurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Boğazlar geçit vermez, kapanır düşman yolu,
Bağrında yabancıyı yaşatmaz Anadolu,
Tüm dünyaya bedeldir Türk’ün bükülmez kolu,
Asker Conkbayırı’nda yeni bir dünya kurdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Kol, bacak gökyüzünde savruldu lime lime,
Daha bıyığı yokken, koştu onlar ölüme,
Ölüm hakkı değilken dokundular gülüme,
O gün şanlı bir millet yurt için ağlıyordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Candan can alıyordu ölüm kusan makine,
Yiğitler harman olup, sıralandı söküne,
Ateşle sarmaş dolaş, gül sarıldı dikene,
Karşımıza dikilen bir avuç soysuz ur du,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Top, tüfek yoktu elde, kazma, kürek geldiler,
Onlar Çanakkale’de, kandan açan güldüler,
Vatan için çarpışıp, Allah için öldüler,
Savaşın yiğitleri etten, kemikten surdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
“Ya istiklâl ya ölüm” dedi Mustafa Kemal,
Böyle güzel orduya, verir mi Rabbim zeval?
Dalgalan al bayrağım, kanımız sana helâl,
İçimizde tutuşan vatan sevdası kordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Göğsünü siper etti, Mehmet’im kefen ile.
Düşmana karşı koydu, orakla, döven ile.
Anne mermi taşıdı, kundakla, kovan ile.
Daha on yedisinde Mehmet bıyığı burdu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Tarihin utancı ki, gözlerinde okundu,
Süklüm püklüm döndüler, kılıç kana dokundu,
Hezimete düşenler şaşkın şaşkın bakındı,
Şahadete yürüyen nice haz buluyordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
O Seyit Onbaşı ki, dile destan türküsü,
İman dolu yüreği, bilmez ölüm korkusu,
Altından kıymetlidir dağı, taşı, tortusu,
Savrulan top güllesi yere çakılıyordu,
“Çanakkale geçilmez” diyordu şanlı ordu.
Rabia BARIŞ
NOT : Bu köşede yer alan tüm şiir ve yazılar aynı zamanda gazetemiz yazarlarından olan T.C. Kültür Bakanlığı Halk Şairi Rabia BARIŞ'a aittir.
