Değerli okuyucularım, uzun zamandır Filistin Gazze' de yaşanan zulüm, genç yaşlı çocuk katliamları beni insan olarak derinden yaraladı.
Özellikle dünyadan bir haberi olmayan Çocuklar..
Daha anne karnından yeni doğmuş, oyun çağında oyun oynayamayan, kötülük ile iyilik arasındaki farkı daha bilmeyen çocuklar.
Günahsız, melaike, yeryüzüne indirilen melekler olarak görüyorum ben çocukları.
Her şeye rağmen gülümseyen, bir Gökkuşağı çıktığında çığlık alkışlarla sevinen çocuklar.
Bugün yaralanan, katledilen, acımasızca çocukları öldürenler de bir zamanlar çocuk değil miydi?
Çocukluğunu yaşayan, ama bugün çocuklara Çocukluğunu yaşatmayan, bir kişi insan olabilir mi ?
Bir anne baba için evlat bir başkadır.
Bir tane de olsa beş tane de hepsinin ayrı bir sevgisi vardır ana baba yüreğinde.
Evlat acısını yaşatan insan olabilir mi ?
Bir çocuğu kimsesiz anasız babasız bırakanlar insan olabilir mi?
Bir karış toprak, ülkelerin birbirlerine olan düşmanlığının karşısında çocuklar mı öldürülmeli.
Bu kin, nefret, öfke Çocuklardan mı çıkarılmalı?
Çocuklar ölmüş desek, hangi taraftan derler,
Çocukların tarafı olmaz ki.
Kenara çekin, çocukları kenara!
Hiç bir kötülüğün, zulmün olmadığı bir yere.
Gökkuşağı çıktığında çığlık çığlığa sevinen,
Gözlerinden, gözyaşları hiç akmayacağı yere.
Bir yer var biliyorum.
Ama söyleyemiyorum.
Cennet kuşlarını cennetinde cennetini yaşasın.
Ve.....
Öldürülen Çocukların ahının yerde kalmayacağı bir gün muhakkak gelecek.
O gün çok değil, çok yakında..
Tüm kalbimle inanıyorum.
Çocukları çocuk olduğu için çok seviyorum...