Merhabalar can okurlarım,
Sizlere hayatımızdaki zıtlıklardan bahsedeceğim. Neden diye yargılamadan önce, bir de şöyle bakalım ne dersiniz?
Karanlık aydınlıkla, iyilik kötülükle, güzel çirkinle karşılık buluyorsa, hayat düalitedir, yani hayat dengedir. Her şeyin bir zıttı vardır. Her davranışın da bir karşıtı vardır ve gelip yerine oturur. Hiçbir şey kendi kendine olmaz.
Bir şeylerin kıymetini hep yitirdiğimiz de anlıyoruz. Öncelikle yok sayıp görmezden geliyoruz. Kaybedeceğimizi bile bile hoyratça kullanıyoruz hem kendimizi, hem de karşımızdakileri.
Kırdığımız incittiğimiz hiçbir şey umurumuzda değil. İlkel duygularla yaklaşıyoruz her şeye düşünmeden, sentezlemeden ani davranıyoruz. ‘’Yaptım oldu’’ ya peki bunun geri dönüşü ne olacak?
Hiç düşündün mü?
Öyle ise şöyle bir bakalım; neyimiz fazla, neyimiz eksik. Nerede bir aşırılık söz konusu ki, dengelenmek için karşıtı çıktı.
Doğada her şey denge içerisindedir, dengedir. Evren oluşumundan itibaren ahenkle çalışır. Alemlerin rabbi nakşetmiştir. Tüm canlılar yerini almıştır. Herkes görevi bilir. O nedenle uçan kelebeğin etkisi bile göz ardı edilmemelidir.
Herkes görevini yapar bu alemde. Ormanların kralı aslan da yerdeki örümcek de dağdaki tavşan da tarladaki fare de... kimse ben görevimi yapmam demez. Kimse kimsenin yerine göz dikmez. Karıncanın, aslan olmak gibi bir niyeti yok; aslanın da karınca olması.
Hepsi biliyor hem görevini hem de haddini. Kimse kimsenin kuyusunu kazmıyor. Kimse kimsenin çöplüğüne girmiyor; ‘’uçmayı bilmiyorum ama ben de kartal gibi göklerde uçarım’’ demiyor. Kartal'da ‘’yerde gezerim’’ demiyor; göklerdeki asaletine devam ediyor. Aldığı görevi yerine getiriyor bozmuyor ahengi.
Biz de doğanın bir parçasıyız. Her ne kadar gelişmiş olsak da gelişmişliğimizin gerekliliğini yerinde kullanmıyoruz.
Gözümüz görmüyor yaptıklarımızı; ama gösteriyor doğa yaptıklarımızı...
Dere üstüne yaptığın evini sana geri veriyor; ‘’ev üstüne ev olmaz’’ diye.
Toprak, yaktığın/kestiğin ağaçları için toprağında sana tutunmana yardımcı olmuyor; atıyor seni üzerinden.
Acıtarak söktüğün kökleri için, köklendirmiyor seni de.
Acıttığın kadar acıtıyor/ acındırıyor seni. Farkına varman için, kendine gelmen için, görmen için olan biteni, sokuyor gözüne.
Ne geliyorsa başına düşünmen için, neyi eksik yaptın ki fazlası karşında.
Neyi fazla yaptın ki eksildi. Neyi kapattıysan her şeyi sımsıkı, sayende açığını gösteriyor sana.
Reva gördüysen hak edilmeyen hakkı, sana da reva görürler hak ettiğin haksızlığı.
Kul ile evrenin sahibinin, hukukuna karışırsan sana da hukuk tanımayan çıkartıyor karşına.
Boşuna değildir yapılan her şeyin bir nedeni var.
Gözün gönlün, görürse kulağın doğru işitirse, vicdanın sızlamaz, huzur duyarsın o zaman.
Doğa ile bir bütün olduğunu kabul edip, yapılması gerekenleri hayatına katarsan;
Hayatta suyun akarak yön bulduğu gibi, senin yön bulup, yol almana katkı sağlar.
Yeter ki gönül yol olmak istesin.
Yol olmak isteyen gönül, yolunda yol yürür.
Yolunuz da yolculuğuz da sevgiyle ol’sun
Anlam bulsun,
Amaç ol’sun
Umut ol’sun
Doğa gibi
Aksın hayata
CAN BULSUN HAYATLAR
Sevgiyle kalın…
Selma ERDEL
