Merhabalar değerli okur dostlarım,
Uzun zaman önceydi tadı damağımda kalan o güzel günlerin anıları…
Ne güzel insanlar vardı, ruhu başka güzeldi, sözü başka güzel , sohbeti doyumsuz. Özü sözü bir mert insanlar. Güven içinde keyifle yaşardık. Kimseden kimseye zarar gelmezdi. Nadiren biri şaşırıp yoldan çıksa bin pişman olurdu. Dışlanır, utandırılır insan içine çıkamazdı. Akşam hava karardığında çocuklar sokaklarda doyasıya oynamaya devam ederdi. Tüm çocuklar sanki bir annenin çocuğu gibiydi. Komşu anne diye bir kavram vardı. Acıkan susayan komşu anneden isterdi. Gocunmadan acıkana ekmek hazırlardılar. Ya ekmek dilimini hafifçe ıslatıp üzerine toz şeker serperdiler biz ona şekerli ekmek derdik. Ya salçalı ekmek yerdik. Öğle nazlanmazdık onu yemem bunu yemem diye. O zamanlar prensler ve prensesler sadece masallarda yaşardı. Bizler hiç prens ve prenses olmadık. Çamurla oynadık , üstümüzü kirlettik, saklambaç, ip atlamaca, beş taş, yakan top, istop, çelik çomak, evcilik oynadık.
Çamurla oynarken ustalığımız ,hayal gücümüz, el becerilerimiz gelişti.
Saklambaç oynarken strateji yapmayı , geç kalmamayı, yanlış yapınca sonuçlarına katlanmak zorunda kalacağımızı öğrendik.
İp atlarken koşullara adapte olmayı, aheng ile hareket etmeyi, hani böyle çaktırmadan ipi gerdiren olunca yaptığı haksızlığın bedelini ödeyeceğini öğrendik.
Beş taş oynarken reflekslerimizi geliştirdik.
Yakan top, dokuz kiremit ve çelik çomakta ekip olmayı, birlikte hareket etmeyi öğrendik.
Evcilik oynarken komşuluğu, davranış biçimini öğrendik.
Ellerimiz kirlenince yıkarken annemiz suyla arınmayan kir yoktur. Ama kalbin kirlenince onu arındıramazsın. O yüzden yüreğini de temiz tut derdi. Öğretiye bakar mısınız?
Velhasıl oynarken eğitim aldık. İnsan olmayı öğrendik. Yaramazlık yapınca anne terliğinden nasibimizi, babamızın öğretmenimizin elinden kulağımız çekilerek aklımızı başımıza toplamayı öğrendik. Çalışkan , üretken, sevecen, sabırlı, merhametli, adil ,saygılı, edepli bir nesildik.
Peki ya bu güne gelir isek manzara nedir? Sokakta , yolda, parkta gördüklerinden memnun musun? Prens ve prenseslerin kendi özerkliklerinde disiplinsiz, saygısız, edepsiz yaşamasında kimlerin emeği var? Ayarı kaçırdığımız için ne idüğü belirsiz bir kitle oluşturduk. Ne cinsiyet farklılığı var, ne davranış ,konuşmada saygı ne giyim kuşamda edep. Giyinmeyi unutup sokağa fırlamış insanlarla dolu her yer. Çalıp çırpmanın ayıplanmadığı , adil ve adaletli olmanın aptallık sayıldığı , para ve unvan kazandırıyor ise her türlü gayri ahlaki ve gayri yasal yolların tercih edildiği zamanlardayız. Geçmişte bir iki kişinin yaptığı hatayı gizlemez, kişiyi doğru yola getirirdiler. Bu gün mü ? Çoğunluk karanlık tarafta olduğu için ahlaklı , adaletli insanlar ucube gibi dışlanır ve hatta cezalandırılır oldu. Çarklar ters yöne dönüyor. Dostluk, yardımlaşma, gerçek birlik beraberlik yok.
Peki nereye kadar?
Ne zamana kadar?
Kimliğini unutturmak için çabalayanların oltasındaki yeme koşmaya devam edecek misin? Kendini, özünü daha ne kadar kaybedeceksin?
İnsan yetiştiren aileler ve öğretmenler neredesiniz? Sınav kağıdının sonucu kadar değerli olsun çocuklarımızın karakterleri. Kaldı ki kopya çekmenin sayısız yolunu biliyorlar maalesef. Karnenin yanında takdir belgelerini gururla paylaşıyoruz ya hani sizce bu sonuç hak edilmiş gerçek bir başarı mıdır? O halde toplumda etiketi olup liyakati olmayan insanlar neden bu kadar çoğunlukta? Dürüst ve ahlaklı olamayışımız neden? Çok şey var konuşacak.
Neredesiniz geçmişin güzel insanları ?
Tadı damağında kalmış maziyi yad etmek yerine yeniden öz kültürümüze dönelim. Bilmeyenlere öğretelim. Elimizden kayıp giden sadece bu nesil değil ki! Hem geçmiş hem gelecek, hem kültürümüz geleneğimiz, yediklerimiz giydiklerimiz, bayramlarımız duygularımız… YANİ BİZ!
Öz kültürümüze, benliğimize, adalet duygumuza, çalışkan, sorumlu, bilgili, saygılı, okuyan, sorgulayan zamanlarımıza kavuşmayı diliyorum. Güzel günlere…
Sevgiler dostlarım. Tekrar görüşmek dileğiyle…
Kıvanç Haldız
