Sabahın ilk ışıklarıyla uyanan köy, henüz uykusunu tam almamış gibi sessizdi. Yalnızca horozun ötüşü, bu sessizliği bozan tek sesti. Eski taş evlerin arasında yürürken, yılların izlerini taşıyan her detay, insanın içine dokunan bir hüzün bırakıyordu. Köyün yaşlısı Hüseyin Dede, yine sabah erkenden bahçesine çıkmış, yıllardır alıştığı sabah ritüelini gerçekleştiriyordu.
O gün, mevsimlerin döndüğü, yazdan sonbahara geçilen o ara günlerden biriydi. Hava ne tam yaz, ne tam sonbahar kokuyordu. Hüseyin Dede’nin gözleri, yılların yorgunluğunu taşırken, geçmişe dalıp gitmişti. Bir zamanlar bu köyde, çocukların neşeyle koşturduğu, kadınların sokak aralarında sohbete daldığı, erkeklerin tarlada çalışıp akşam evlerine döndüğü o günler gözlerinin önünden film şeridi gibi geçiyordu.
Birden, eski bir hatıra canlandı zihninde. O zamanlar genç bir delikanlıydı. Köyde, hasat zamanıydı ve herkes büyük bir heyecanla tarlalarda çalışıyordu. O gün, köyün gençleri toplanmış, köy meydanında türkü söyleyip oyun oynamışlardı. Akşam olduğunda ise, herkes el ele vermiş, koca bir sofrayı kurmuşlardı. O gün, yediği ekmeğin, içtiği suyun tadı hâlâ damağındaydı.
Oğuz Atay’ın dediği gibi: "İnsan, hatıralarına yenilmeye başladığında, geçmişi güzelleştirmeye başlar." İşte tam da böyleydi Hüseyin Dede’nin hissettiği. Şimdinin yalnızlığı içinde, geçmişin o kalabalık, sıcak günlerine özlem duyuyordu.
O zamanlar, köyün her köşesi yaşanmışlıklarla doluydu. Şimdi ise, eski taş evlerin çoğu yıkılmış, yerine yeni beton yapılar dikilmişti. Gençler şehre göç etmiş, köyde yalnızca birkaç yaşlı kalmıştı. Her şey değişmişti; köy bile artık eski köy değildi. Ama Hüseyin Dede, bu değişimin ortasında bile geçmişe tutunuyordu. Çünkü o günlerin anıları, onun en büyük hazinesi olmuştu. O yüzden, her sabah erkenden bahçeye çıkıyor, toprağın kokusunu içine çekiyor, eski günlerin hatıralarıyla yaşamaya devam ediyordu.
Gün, ağır ağır ilerlerken, köy yine eski sessizliğine büründü. Hüseyin Dede ise, gün batarken, yine o eski taş evin kapısına oturdu ve gözlerini ufka dikti. Belki bir gün, o eski kalabalık günler geri gelirdi. Belki de sadece, hatıralarda yaşardı. Nitekim bu yalnızlık, zamanla onun ruhunda derin izler bırakmıştı. İnsan doğası gereği sosyal bir varlıktı; aidiyet, bağ kurma ve topluluk içinde olma ihtiyacı taşırdı. Geçmişin o sıcak kalabalıkları, Hüseyin Dede’nin ruhuna daima bir güven ve huzur hissi vermişti. Oysa şimdi, köyün yalnızlığı içinde kendini adeta köklerinden kopmuş gibi hissediyordu.
Bilimsel araştırmalar, sosyal izolasyonun insanın ruh sağlığı üzerinde ciddi etkiler yaratabileceğini gösteriyor. İnsan, çevresindeki insanlarla kurduğu bağlar sayesinde duygusal destek bulur ve bu destek, stresle başa çıkmada, mutluluk ve doyum hissetmede kritik bir rol oynar. Yalnızlık ise, bu duygusal desteğin yoksunluğu demektir. Bu yoksunluk, zamanla kişinin depresyon, anksiyete ve diğer ruhsal sorunlar yaşamasına neden olabilir.
Hüseyin Dede’nin de ruhsal yolculuğu, geçmişin kalabalık günlerinden bugünün yalnızlığına doğru evrildi. Geçmişte, köyün her köşesinden yükselen sesler, onun iç dünyasında bir canlılık yaratırken; şimdiki sessizlik, onu kendi içindeki boşlukla yüzleştirdi. Ve belki de en zor olanı, bu sessizliği kabullenmekti.
Sonuçta, Hüseyin Dede’nin hikayesi, yalnızlığın insan ruhu üzerindeki etkilerini derinlemesine anlamamıza vesile oluyor. Geçmişin kalabalık günleri, sadece anılarda kalmış olabilir; ama bu anılar, insanın ruhunu besleyen en değerli hazinelerden biri olarak yaşamaya devam eder. Zira insan, ne zaman yalnızlığa yenik düşse, geçmişin o sıcak hatıralarına sığınır..
