Modern zamanların diğer bir ismine de ‘malayani çağ’ diyebiliriz…Malayanileştikçe manevi bir sıkışmışlık, sığlık, soğukluk ve savrulmuşluk çepeçevre bizleri kuşatıyor…
Eğlence kültürünün amacı, insanları hazzın esiri kılmaktır. Son yıllarda sık sık söylenen “keyif aldım”, “eğlendim”, “hoş vakit geçirdim” gibi ifadeler, işte bu hazcı kültürün yansımasıdır. Özellikle değerden yoksun büyütülmüş genç erkek ve kızların tek amacı “eğlence” haline gelmiştir. “İyi nedir?” diye çevirip sorun, size vereceği cevap “Beni daha fazla eğlendiren” olacaktır.
Yürekleri tükenmiş insanların, vicdanı kurumuş mahlûkların, insafı kalmamış nadanların neyin peşinde olduklarını anlamak oldukça zor…
İman ve ihlasın ödülü olan Kuran'ın müminlere ödül nişanesi huşu ve haşyet nedir?
Hakikatin kuşatıcılığı karşısında kalbin derin bir sevgi ve saygıyla ürpermesidir…
Yaratıcı ile iletişimi huşu ve haşyet üzerinden kurunca hayatın anlam ve amacı da yerli yerine oturuverir…
Allah'tan bağımsız yaşayamayacağımıza göre; onunla bağ ve bağlantımızı daha güçlü ve güzel kılmanın yollarını aramak durumundayız… Çünkü huşu hayâ ve heyecanını kaybedenler için hayatın hayrı kalmamış demektir.
Bizde hazcılık pike yaptıkça huşusuzluğa düçar olduk…
Dünyayı içselleştirdikçe, içtenliğimizi kaybettik… İçsizleştik…
Kasvet yüklü yüreklerimizle, gaflet yüklü günlerimizle kullukta tekliyoruz…
Zeki, zengin, zevk ehli olmak yetmiyor… Zavallılaşıyoruz… Yaşamın yükünü taşımakta zorlanıyoruz…
Çok suçluyuz…
Çünkü ruhumuzun susuzluğunu gideremedik…
Allah'ın huzurunda bizi titretecek, bizi kendimize getirecek bir huşuyu kuşanamadık...
eylemler Rabbimizden aldığımız ilhamla mı yoksa nefsimizin sürüklemesi ile mi?
Geçici hazların duraklarında soluklanan insanlığı, nurlu dirilişin ilkeli duraklarına taşıyacak bir huşu potansiyelimiz var mıdır?
Doğruyu eğriden ayıran, uyarıcı ve hatırlatıcı huşu yüklü muttaki kimliklerimiz nerede?
Enfüsümüze, afakımıza huşu yüklemezsek yürüyemeyiz, hedefe ulaşamayız…
Huşu biriktirelim ki öksüz kalbimize ayetler insin… Sekinet gelsin… İnşirah bulsun… İtminan hasıl olsun…
Huşu bizde ete kemiği bürünmeden büyüyemeyiz…
Gönül zenginliği, umut bolluğu, ufuk açıklığı huşunun semeresidir...
Duru bir zihin… Dingin bir ruh… Derin bir idrak… Duyarlı bir irade… Disipline olmuş bir nefis için huşu şart…
Bugün huşu gömleğine, takva örtüsüne, iffet elbisesine ne kadar muhtacız değil mi?
Hali pürmelalimizin sebeb-i illetinin huşusuzluk olduğunu çok iyi biliyoruz… Dolayısıyla ruhumuzun şifaya bolması huşuya olan hasretliğin son bulması ile mümkündür…
Bizde huşu oluşturacak, huşu uyandıracak okumalar, ortamlar, oluşumlar, dostluklar, dualar lazım...
Hayatı yeniden huşu ve hayâ ile örmek zorundayız…
Mü''min hayra talip olandır. İşte bunun için ibadet eder. Çünkü Allah hayrı diler. Hayır Allah''ın emrettiğindedir. Eğer hayrı işlersek, hem yarar, hem de hazza nail olabiliriz.
Her hayrın içinde yarar vardır. Hayrı hazza dönüştürmek bizim elimizde. Bu, elbette dini oyun ve eğlence edinmek şeklinde olmamalıdır. Hayrı hazza dönüştürmek, hayırdan haz almak, onun tadını almak şeklinde olmalıdır. Efendimiz''in ifadesiyle bu “halâvetu''l-imân: imanın lezzeti”dir.
Aşkınlığa odaklanmış, huşuyla akan hayatlar bizi sonsuz esenliğe taşıyacaktır…
“O gün ne mal fayda verir ne de evlat. Ancak Allah'a (huşu yüklü) selim bir kalple gelen müstesna.” (Şuara, 88-89
Artık iyiliğin ve erdemin aşkın duraklarında huşu ile secdeye kapanma vaktidir…
Dudaklardan semaya yükselen duaları gözyaşı damlaları ile damıtarak Rabbimize arz etme saatidir…
