Kendi içindeki sevgiyi, benliği, anlayışı, iyiliği ve adalet doğrunu koru. Herkes seninle aynı niyetlere sahip değil, hiç kimse senin yaydığın ışıkta fikirde yürümez. İnsanların içsel dünyaları işine geldiği düzenin kölesidir. Kültürlü kültürsüz farketmiyor. Keşke herkes iyilik penceresinden aynı paralel ölçüde, aynı doğru açıdan bakabilse. İnsanın insana bırak sabrı, sevgisi bile kalmadı. Komşuluk yok. Dostluk yok. Selam sabah yok. Sadece sosyal ağda sanal duygular var. Sanal dünyada bilgi kirliliği; ordan bir söz duy yaz burdan bir söz duy yaz böyle boş beleş geçmez günler. İnsanın ruhu dünyaya gerçeklikle, derinlikle tanışmak üzerine geldi. Geçin bunları bunlar boş teneke sesi. Tehlike aslında hepimizin kapısında avaz avaz bağırıyor, insanlık bitti diye. Düzeltilebilir mi? Evet bir yerlerden başlanabilir. Önce sevdiklerimizden, yakınlarımızdan başlayacağız. Empati kuracağız o haksızdı ben haklıydım demeyeceğiz. Herkesin bir bakış açısı varsa sinirli olanı var, isteklerinde maymun iştahlısı, aç gözlüsü var. Bizler hiç kimsenin huyunu değiştiremeyiz fakat iyilikle yaklaşırsak kalplerini yumuşatabiliriz. Küs, kırgın olduğumuz eş dost akrabayla görüşüp helalleşelim. Bir yerlerden başlamazsak ölene kadar kızgın kırgın bir kalple yaşamak bizleri tüketir. İster haklı ol, ister haksız. Müslümanlıkta dargınlık yere tükürüğün kuruması kadar değil mi?