Son günlerde sokakta, ekranda, kuliste kimle konuşsanız aynı cümleyle karşılaşıyorsunuz: “Türkiye ile İsrail savaşacak mı?” Sanki Ortadoğu’nun kadim toprakları yeni bir fırtınaya hazırlanıyor. Ama bu sorunun cevabı, savaşın tanımını yeniden düşünmeyi gerektiriyor.
İsrail’in doğrudan Türk ordusuyla çatışmaya girmesi, askeri akıl açısından intihar olur. Çünkü Türk Silahlı Kuvvetleri, ne Arap ordularına benzer ne de İran’a. Bu ordu, vekaletle değil, vatanla yürür. İsrail bugüne dek zayıf yapılarla çatıştı; ya da ABD’nin gölgesinde hareket etti. Türkiye ise kendi gölgesini büyüten bir aktör.
... Asıl mesele burada başlıyor: Vekalet savaşları. İsrail, Türkiye ile doğrudan savaşmaz ama onun çıkarlarını zayıflatmak için sahaya vekil aktörler sürer. PKK, YPG, SDG gibi terör örgütleri, Suriye ve Irak sahasında bu vekaletin taşeronlarıdır. Mossad’ın Dürziler, Nusayriler ve eski Esad kalıntıları üzerinden yürüttüğü operasyonlar, bu savaşın görünmeyen cephesid
... Türkiye’nin sınır ötesi operasyonları, bu vekalet zincirini kırma çabasıdır. Bugüne kadar dört büyük harekât yapıldı. Şimdi yeni bir sürecin eşiğindeyiz. Salih Müslüm’ün “Türkiye ile görüşüyoruz” açıklamaları, sahada bir temasın varlığına işaret ediyor. Ama bu temas, terörün silah bırakmasıyla anlam kazanır. Yoksa sadece zaman kazandırır.
.... Türkiye’nin Suriye stratejisini eleştirenler, nedense terör örgütlerine aynı cesaretle seslenmiyor. Kandil’deki sessizlik, vekalet savaşının en gür sesidir. Bu sessizlik, kadın hakları üzerinden yürütülen çelişkili söylemlerle kamufle ediliyor. YPG’li kadınları yönetimlere entegre etmeye çalışanlar, HTŞ’nin kadın karşıtı yapısını görmezden geliyor.
Aslında gerçek tehdit, doğrudan savaş değil; vekaletin sinsiliğidir. Türkiye’nin askeri gücü kadar, stratejik aklı da sahada olmalı ve Recep Tayyip Erdoğan da bunu yapıyor.. Çünkü 21. yüzyılın savaşları artık tankla değil, terörle; cephede değil, EKRANLARDA; doğrudan değil, dolaylı yürütülüyor...
Türkiye, 21. yüzyılın savaş kodlarını çözmüş bir ülke olarak, sadece askeri gücüyle değil, diplomatik refleksi ve istihbarat kabiliyetiyle de sahada oyun bozuyor. Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki strateji, klasik savaşın ötesine geçerek vekalet savaşlarının perde arkasını hedef alıyor. Çünkü artık savaşlar, CNN ekranlarında başlıyor, sosyal medya algoritmalarında şekilleniyor, sahada vekil yapılarla yürütülüyor.
... Peki Türkiye ne yapıyor?
Suriye sahasında dört büyük sınır ötesi operasyonla terör koridorunu parçaladı. Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı, Barış Pınarı ve Pençe serisi harekâtlar, sadece askeri değil, psikolojik üstünlük sağladı.
YPG ve PKK’nın uluslararası meşruiyet arayışını diplomatik hamlelerle boşa çıkardı. Türkiye, bu yapıların “özgürlük savaşçısı” gibi pazarlanmasına karşı, terörist kimliğini uluslararası platformlarda net biçimde ortaya koydu.
Doğu Akdeniz’de Mavi Vatan doktriniyle enerji oyunlarını bozdu. Libya ile yapılan deniz yetki anlaşması, Güney Kıbrıs-Yunanistan-İsrail üçgeninin planlarını altüst etti.
Afrika açılımıyla İsrail’in bölgesel yalnızlaştırma stratejisini dengeledi. Erdoğan’ın Afrika’daki diplomatik temasları, Türkiye’yi sadece askeri değil, kalkınmacı bir aktör olarak konumlandırdı.
İstihbarat diplomasisiyle vekil yapıların iç dengelerine müdahale etti. MİT’in nokta operasyonları, sahadaki milis dengelerini değiştirdi. Salih Müslüm gibi isimlerle yürütülen temaslar, örgüt içi çözülmeleri tetikledi.
... Türkiye’nin ekranlardaki savaşı da ihmal etmediği açık. Uluslararası medya manipülasyonlarına karşı Anadolu Ajansı, TRT World gibi kurumlarla kendi anlatısını kurdu. Dijital diplomasi, artık sahadaki tank kadar etkili.
Bu tablo bize şunu söylüyor: Türkiye, sadece savaşmıyor; oyunu yeniden yazıyor. Vekaletin sinsiliğine karşı, stratejinin zekâsını koyuyor. Cumhurbaşkanımız Erdoğan'ın liderliğindeki bu yaklaşım, 21. yüzyılın savaşını cephede değil, zihinde kazanmaya odaklı...Rabbim muvaffak eylesin...
Devletinin nasıl bir rota çizdiğini veya çizeceğini anlayamayıp merak edenler bilmeli ve unutmamalı,
''Savaş sırasında bütün yasalar susar'' nokta....
