Ermeni dediğin merhametsiz kul,
Soy kırımı diye tutturmuş bir yol,
Doğru değil Rabbim, gittiği o yol,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
Aylardan şubattı yıl doksan iki,
Hocalı'ya girdi kansızın teki,
Feryat etti hem gökteki, yerdeki,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
Canlar mantar gibi serildi yere,
Süngüler sürdüler tüm gebelere,
Hiç acımadılar can bebelere,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
İnsan mı, yılan mı, yamyam mı bunlar?
Karabağ’da Hocalı'yı vuranlar,
Aklın ziyan etti görüp duyanlar,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
Yalan ile donanmışlar, bir bakın,
Bu savaş dün değil, daha çok yakın,
Hocalı kan ağlar, zalimden sakın,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
Kararttılar bulut göğe ağmadan,
Öldürdüler körpeleri doğmadan,
Ateş düştü inekleri sağmadan,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
Nice yiğit tam alnından vuruldu,
Kayalarda açan çiçek kavruldu,
Oğlu kızı harp yolunda yoruldu,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
Ne insanlık bildi, ne yol bu munzur.
Azerbaycan ak güllerin eşiği,
Bombalandı Hocalı’nın beşiği,
Karabağ’da kırık kaldı kaşığı,
Yüz yıllardır Türk’e vermedi huzur,
İnsanlık bilmedi, bu nankör munzur.