Kış geldi…
Takvimler bunu söylüyor ama asıl işareti sokaklar veriyor. Soğuk kaldırım taşları, rüzgârın savurduğu yapraklar ve sessizleşen şehir…
Bizler için kış; evlere çekilmek, ısınmak ve korunmak anlamına geliyor. Ancak bu şehirde, bu sokaklarda, bu soğuğu bizimle aynı şekilde yaşayan ama bizim kadar şanslı olmayan canlılar var: Hayvanlar.
Doğa, hayvanlara kışa hazırlanmayı öğretir. Kürkler kalınlaşır, tüyler sıklaşır, bedenler uyum sağlar. Bazıları kış uykusuna yatar, bazıları göç eder, bazıları yazdan biriktirdikleriyle ayakta kalır.
Yani doğa, kendi düzeni içinde bir denge kurar. Fakat bu denge, insan eliyle bozuldu.
Betonlaşan şehirler, yok edilen yaşam alanları ve daralan doğal ortamlar, hayvanları insanın merhametine muhtaç hâle getirdi.
Bugün sokak hayvanlarının büyük bir kısmı, doğanın değil, toplumun vicdanının koruması altındadır.
Soğuk bir gecede bir kediyle göz göze geldiğiniz oldu mu?
Titreyerek bir kapı önüne sığınmış, bedenini küçültmüş, sadece rüzgârın biraz daha az vurmasını bekliyor.
Bir köpek, bir arabanın altına girip sabahı etmeye çalışıyor.
Bir kuş, ıslak tüyleriyle tutunacak bir dal arıyor. Onlar için kış; romantik değil, serttir. Uzun değil, ağırdır…
Hayvanlar şikâyet etmez. Hak talep etmez. Seslerini yükseltmez.
Bu sessizlik, sorumluluğu bize bırakır.Sosyal sorumluluk bazen büyük projeler, kampanyalar ya da afişler değildir.
Bazen sosyal sorumluluk; bir kap mama koymaktır. Donan suyu değiştirmektir.
Bir karton kutuyu yağmurdan korunaklı bir köşeye bırakmaktır.
Küçük görünen bu davranışlar, bir canlının yaşamla bağını koparmamasını sağlar.
“Bir kişiyle ne değişir?” sorusu, vicdanın en tehlikeli sorusudur. Çünkü her değişim, bir kişiyle başlar. Bir mahallede bir kap mama koyan biri, farkında olmadan başkalarına da örnek olur.
Merhamet bulaşıcıdır; tıpkı duyarsızlık gibi.
Unutmamak gerekir ki bir toplum, en zayıf olanlara gösterdiği özen kadar güçlüdür.
Hayvanlara yönelik tutumumuz, aslında insanlığımıza tuttuğumuz aynadır.
Onları görmezden geldiğimizde yalnızca bir canlıyı değil, kendi vicdanımızı da soğukta bırakırız. Ne yazık ki hayvanların kışın yaşadığı zorluklar yalnızca soğukla sınırlı değil.
Bazen en büyük engel, yine insan oluyor. “Koku yapıyor”, “alışkanlık olur”, “buraya mama koymayın” diyerek kapların kaldırılmasını isteyen, besleme yapanları uyaran ya da engelleyenler hâlâ var.
Oysa bu itirazlar, bir düzenleme ile çözülebilecek küçük rahatsızlıklarken; engellenen her kap mama, bir canlının aç kalması anlamına geliyor.
Unutmamak gerekir ki sorun hayvanlar değil, birlikte yaşam kültürünü kuramayan anlayıştır.
Bu yüzden bu kış kendimize şu soruyu sormalıyız: Isınan sadece evlerimiz mi, yoksa kalplerimiz de yeterince sıcak mı?
Bir kap mama, bir kap su, biraz farkındalık…
Belki dünyayı değiştirmeyiz ama bir hayatı değiştirebiliriz.
Ve bazen, bir hayat her şeydir.
Gözde ŞAHİN
Sunucu/Öğretmen
