Bu memlekete ne oldu?
Kötü haberlerin biri bitmeden, diğeri geliyor!
İnsanlarımızın suratları asık. Herkes derin bir düşünce içinde.
Akşam yatıyoruz toz duman, sabah kalkıyoruz yandım aman!..
22 yıldan bu yana gülmeyi unuttuk!
Âşık Mahsuni Şerif’in,
Garlı dağlar gara bulut içinde/ Yaylası hüzünlü, yöresi bir hoş/Sevdalı yolcular umut içinde/Hayalin düğünü töresi bir hoş/Han sarhoş, hancı sarhoş/ Yolda yabancı sarhoş/
Dizelerinde olduğu gibi, bir durum yaşıyoruz.
* * *
Derdimizi kime anlatacağımızı şaşırdık!
Devletin temel hizmetleri; Adalet, Eğitim, Güvenlik ve Sağlık değil miydi?
Ama liyakatsiz kadrolarla her şeyin içi boşaltılmadı mı?
Bu iktidar döneminde can kayıpları ile sonuçlanan onlarca olay yaşadık.
Her defasında onlardan sorumlu bir hareket bekledik. Ama onlardan “Yetki bizim, sorumluluk sizin!” Davranışını görmedik mi?
Eğri oturup, doğru düşünmek lazım!
Bu insanları iktidara bizler taşıdık. Bunun için sorumluluk hepimizin!
* * *
Emeklilerimiz tam rahat edecekleri dönemde açlık sınırının altında yaşamaya mahkum edildi. Gençlerimiz ise gelecek kaygısına düştü. Ama kimsenin umurunda değil!
Halkın haber alma hürriyetinin temsilcisi gazeteciler, neredeyse sırayla gözaltına alınıyor! Ağzını açanlar hakkında jet soruşturmalar başlatılıyor. Harp Okulu’nda Resmi Mezuniyet töreninin ardından “Mustafa Kemal’in Askerleriyiz” diyen genç Teğmenlerimiz ordudan ihraç ediliyor. Nasıl bir ülke haline geldik?
Ben hukukçu değilim.
Ama yasada açıkça tanımlanmamış bir eylem nasıl oluyor da “suç” kapsamına alınabiliyor?
Hayret ediyorum.
Bu durum; Kantarın ayarı ile oynamak değilse nedir?
Allah aşkına biri söylesin bunu…
* * *
Farkında mısınız?
AKP iktidarları döneminde babası tarafından sürekli dövülen çocuklara döndük!
Kimsenin kimseye saygısı, güveni kalmadı! Televizyonlarda tartışma ve konuşma kültüründen çok uzak siyasileri görmekten sinirlerimiz bozuldu. Bitmeyen çocuk istismarları, bitmeyen kadın cinayetleri hepimizi yordu.
Bu verimli topraklarda üretimi unuttuk! Tüketim toplumu haline dönüştürüldük.
Gıdada bile yurt dışına mahkum edildik!
Cahit Sıtkı Tarancı“Memleket isterim” şiirinde;
Memleket isterim/Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun/ Kuşların çiçeklerin diyarı olsun/ Memleket isterim/ Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun/ Kardeş kavgasına bir nihayet olsun/ Memleket isterim/ Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun/ Kış günü herkesin evi barkı olsun/Memleket isterim/ Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun/Olursa bir şikâyet ölümden olsun, demiş…
Ne güzel değil mi?
Memleketin hali böyle olamaz mı?
Bence bal gibi olur!
Yeter ki, bizler vatandaş olarak dik durmasını bilelim.
Ülkenin gerçek sahipleri olduğumuzu bir hatırlayalım.
İşte o zaman her şey çok güzel olur!
