Ayağa kalk artık özgürsün…
Sene 1982 Şubat Ayı. Bir şehrin topyekûn şehit oluşu. Tam yirmi yedi gün. Kan, göz yaşı. Susmayan silahların sesleri altında bir şehrin hikayesi…
Şehir tamamen harabeye döndürülüyor. Yirmi yedi günün sonunda edinilen bilgiler: acımasız bir şekilde şehir bombalanıyor. Kadın-erkek, çocuk-ihtiyar demeden bildikleri bütün akıl dışı, insanlığın kabul etmeyeceği işkence metotları uygulanıyor.
Şehrin sokaklarında sokakların belli yerlerinde aynen şu ifadeler duvarlara yazılmış, afişler astırılmış: Vatandan başka ilah yok. BAAS’tan başka parti yok. Yazılı yazılar ile sindirilmiş, susturulmuş bir şehir.
Adı Humus. Esad yönetiminin bütün çirkin yüzünü göstermeye yetiyor. Gördükleri karşısında duydukları karşısında şok olan hiç hak etmedikleri haksızlıklara, yolsuzluklara, tecavüzlere uğrayan şehir halkı.
Hamile kadınların karnındaki çocukların cinsiyetini öğrenmeye çalışan bir askeri yönetim. Hamile kadınların karnını yarıp çocukların cinsiyetlerine bakıyorlar. Genç kızları ve kadınları götürüp istedikleri gibi istedikleri muameleyi yapıp günler haftalar belki de aylar sonra gönderiyorlar.
Caddeleri sokakları dükkanları yağmalıyorlar. Din devlet millet adına rejim adına her türlü insanlık dışı muameleyi reva görüyorlar.
Keşke kendileri de dini bütün devletine milletine bağlı olsalar. Kendilerinde olmayan din devlet millet namus kavramını halktan istiyorlar.
İstediklerini alsalar da almasalar da yapmak istediklerini yine yapıyorlar.
Her türlü haksızlık hırsızlık yolsuzluk kanunsuzluk bütün bunları sanat edinmişler.
İnsanlardan intikam almaya çalışıyorlar. Tek sebep rejimin istediklerini yerine getirmek. İnsanların canı dahil her şeylerini alıyorlar.
Yine doymuyorlar yıllarca dış dünyadan habersiz sindirilmiş korkutulmuş bir toplum haline getiriyorlar. Ayağa kalkanı düşürüyorlar. İnsanlar bir daha kalkmaya cesaret edemiyorlar.
Nasıl etsinler? Tepelerinde Cehennem Zebanisi gibi durup kalkanı yere indiriyorlar. Tehdit ile kendilerine riayet ettiremediklerini götürüyorlar. Götürdükleri bir daha gelmemek üzere gidiyor.
Özgür dünyada özgürlüğün olmadığı açık bir cezaevi…
Kimseye bir şey anlatamıyorlar. Karısı kocasının ne iş yaptığını bilmiyor. Kocası karısının ne iş yaptığını bilmiyor. Annesi kızının ne işm yaptığını bilmiyor. Hemen her evde bir ya da birkaç tane muhbir oluşturmuşlar.
Kimse kimseye bir derdini anlatamıyor. Her yerde onların değimiyle “Şebbihalar” var. Bizim dilimizde (muhpirler).
Sistemi tamamen böyle. Korkuya dayalı kurmuşlar. Her şeyin bir sonu olduğunun hesabını yapmamışlar. İşte bugün yapmadıkları hesap geldi çattı.
Şimdi kendileri kaçacak yer arıyorlar. Bulsalar fare deliğine girecekler o da yok. Yine o halkın içine karışıp utanmaz yüzleri çıkıyorlar.
Şehit şehirler Hama, Halep, Humus, Şam, Rakka, Derizör, İdlib, Haseki, Kamışlı, Dera ve bütün Suriye ve Suriyeliler! Kalkın artık özgürsünüz..
Kimse ama hiç kimse size la havle diyemez. Mahzun olmayın. Artık korkmayın. Allah sizinle beraber. Özgür Suriye halkı Türk halkı sizinle beraber.
Hasretini çektiğiniz özgürlüğü doya doya yaşayın tadını çıkarın. Tam altmış yılın acısını çıkarın.
Zalimlerin karşısında hepiniz civan mert şeref abideleri gibi durun. Onlar kahrından perişan olsunlar.
Şehit şehirlerin mahzun insanları hepinize geçmiş olsun. Allah Peygamber sizinle beraber olsun.
En kalbi duygularımla sizleri selamlıyorum. Allaha emanet olun.
