Yazıma Franz KAFKA'nın güzel bir sözüyle baslamak istiyorum. “Okunsun diye değil, dokunsun diye yazılır bazı şeyler."
Bu haftaki yazım hem okunsun, hem de kime dokunacaksa dokunsun türünden bir yazı.
Nazım Hikmet' in ünlü ressam Abidin Dino'ya yazdığı şiiri çoğumuz biliriz.
Hani "Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?" diye başlayan ve şöyle devam eden:
“İşin kolayına kaçmadan ama!” diye biten şiirini...
Abidin Dino da bu soruya şöyle karşılık vermiş:
"Yaparım ama, ne tual yeter, ne de boya!"
Hem soru, hem de yanıtı ne kadar sanatsal.
O yıllarda mutluluğun resmini yapacak olgular, duygular hâlâ varmış, henüz yok olmamış demek ki..
Ne kadar güzel.
Peki ya günümüzde?
Şimdi bugüne dönelim.
Nazım Hikmet ve Abidin Dino şayet hayatta olsaydı, ikili arasındaki diyalog bugün nasıl olurdu sizce?
Ben söyleyeyim.
–Sen hayal kırıklığı resmi yapabilir misin Abidin? İşin kolayına kaçmadan ama!”
“Buna gerek yok ki Nazım, zaten fotoğrafı var.”
–Abidin, nasıl yani?
“İYİ Partiden ayrılan insanların fotoğraflarına bak, hayal kırıklığını belirgin bir şekilde görebilirsin.
Zaten istesem de gözlerdeki o ifadeyi tam olarak yansıtamam. Ona ne tual yeter, ne de boya...!”
Günümüze uyarladığında nasıl bir sonuç çıktığını gördünüz mü?
Abidin Dino çok haklı.
Hayal kırıklıklarını o fotoğraflarda rahatlıkla görebilirsiniz.
Yalnızca fotoğraflarda da değil. Partiden istifa edenlerin yazılarında anlarsınız, konuşmalarında da çok net hissedersiniz.
Üstelik tüm olanları görmek veya okumak için illa müneccim olmaya gerek yok.
Bir zamanlar umudun merkezi haline gelmiş bir hareketin taraftarlarının gözlerinde bunu görmemek, yazılarında bunu okumamak, sözlerinde bunu duymamak mümkün değil.
Hatta bu hayal kırıklığı insanlarda travma yaşattı desem abartmış olmam.
Daha da üzücü olanı ise; bu yaşananları birçok insanın kolay kolay hafızalarından silemeyecek olması...
Sütten ağızları kötü yandı bir kere. Kaymaklı yoğurdu önlerine koysanız, üflemeden yemeyi bırakın, derin dondurucuda saatlerce bekletmeden ağızlarına sürmezler.
Kim bilir, belki de bundan sonra hiç yoğurt yemezler..!
Birçok şeyi göze alarak parti kurucusu olmuş, görev almış, üyelik kaydını yaptırmış, desteklemiş, oy vermiş ve beklentileri yalnızca ülkenin geleceğinde söz sahibi olmak olan bu "cesurlar hareketi", ne yazık ki berbat bir sona doğru süratle yelken açmış gidiyor.
Ne pusulası belli, ne de kaptanı.
Hikâyenin başında konan hedeflerin yerini, kişisel ikbal kaygıları almış.
Gemisini yürüten kaptan misali yani.
Ülke, millet kimin umurunda ki?
Muhteşem bir senaryo ile, harika bir gala ile başlayan bu film, berbat oyuncuları sayesinde daha gösterime bile girmeden freni patlamış kamyon gibi uçuruma doğru hızla ilerliyor.
Paramparça olmasına yalnızca ramak var.
Bu yaşananlar daha kolay kolay akıllardan çıkmaz.
Büyük umutlarla çıkılan bu yolun sonunda ne yazık ki bir ışık da görünmüyor.
Gerçekten yazık oldu.
Yıllardır görülmemiş bir "heyecan fırtınası", bazılarının ihtirasları ve menfaatperest hastalığına yakalanmış olmaları sonucunda heba oldu.
Sonuçta bize kalan yalnızca;
Katmerli, üstelik çifte kavrulmuş hayal kırıklığı...
Çünkü ancak büyük hayalleri olan insanlar hayal kırıklığı yaşayabilir.
Hedefleri, hayalleri olmayanlara zaten lafım yok.
Onlar; eskiden olduğu gibi şimdi de, yarın da her şey yolundaymış gibi davranıp, hallerinden mutlu bir şekilde yaşasın...
Aman rahatları bozulmasın.
Ha, bu yazı mı?
Merak etmeyin, bazılarına yine dokunmaz.!
Yine üstlerine alınmazlar.
Çünkü "Ucube Sistemi" eleştirirken, kendileri bu çarkın bir parçası olduklarını göremezler veya görmek istemezler...
Zaten aksi olsaydı, sonuç böyle hüsran olur muydu?
Sanmam...
”Gördün mü Abidin? İyi ki bugünleri görmemişiz. Yoksa sen ne resim yapabilirdin, ne de ben bir satır şiir yazabilirdim!”
Sağlıcakla kalın.
Tansel GEYİK
