Kış soğuğu üşütürken tenimi
Bir annenin şefkati ısıttı titreyen yüreğimi
Derinlerde biriktirdiğim özlem sel olmuşken gözlerimde
Daha fazla tutamadım martıları kafeslerinde
Özgürlük anladım ki gökyüzü ile denizin buluştuğu yere yakın
Sen bırak herkesi, bildiğin yoldan uzaklaşma sakın
Korkuturlar, konuşurlar, satarlar aklı bedavaya damladığında yaşlar avuçlarına
Sustur çığlıklarını, kapat kanayan yaralarını, unut yeminlerini, son defa affet kendini
Ve vardığında ayakların çöl sıcaklarına
Anlat sonsuzluğa tüm bildiklerini
Ömür, hayatı kendine zehir edecek kadar uzun değil
Kötü, hiçbir zaman iyi olmaz bunu bil
Kavga, habille kabilden insanlığa miras
Anlasana, ölüsüne baktığın ruhun için tuttuğun bu son yas
Artık uykusundan uyandırılmamış yalnızlıklar yegâne düşmanım
Sanmayın ki ben, korkakların inine sığınmış yalnız bir kadınım
Bilirim ki, cefasını çekme
diğim hayatın ödülü olmaz makamda
Şimdi gelsin hayat bildiği gibi, çünkü ben yeni bir sayfa açtım Allah ile aramda...
Kalemimden... Melek Kaya
