Okuyanlar hatırlayacak.
Geçen haftaki yazımda, Amerika'da buharlaşıp kaybolan ilk renkli çizgi filmimizden söz etmiştim.
Hani bir türlü bulunamayan o film...
Hadi, "elin gâvuru bunu yapar mı, yapar." dersin geçersin.
Ama yıllar önce, yine idealist gençler tarafından başlatılan uzay projesine kendi ülkesinde engel olanlara ne demeli?
Söyleyeceğin ne varsa, boğazında öylece düğümlenir. Susma hakkını zor da olsa kullanırsın.
Yaklaşık 65 yıl önce yaşanmış bu olaya, gelin birlikte bakalım.
{BANDIRMA FÜZE KULÜBÜ}
Bandırma Füze Kulübü; "Otur oturduğun yerde!" diyenlere inat, hayalleri çalınsa da pes etmeyen, kısıtlı imkanlara ve karşılaştıkları tüm engellere rağmen, ülkelerinden uzakta, dünyanın bir ucu NASA’da hayallerine ulaşıp gökyüzüne füze göndermeyi başaran "Bandırmalı lise öğrencilerinin" gerçek hikâyesini konu alır.
1950'li yillarda, Bandırma’da lise öğrencisi olan Umut, Hasan ve Mustafa Türkiye’de daha önce eşi görülmeyen bir kulüp kurar.
Adına da, "Bandırma Füze Kulübü" derler.
Kendi aralarında amatör etkinlikler düzenleyen bu gençler; uzay, evren ve uzaylılar hakkında araştırmalar yapar, tartışırlar.
Kulübün katılımcıları günden güne artar.
Kemal öğretmen de bu gençlere mihmandarlık eder. Atatürk'ün talimatıyla yazılan "Kozmoğrafya" adlı kitabı onlara hediye eder ve işte gençlerin ufuklarını açan da bu kitap olur.
Gençlerin hedefi kendi roketlerini yapıp uzaya fırlatabilmektir.
Pek çok deneme yaparlar. Başlarda başarılı olamasalar da, vazgeçmezler..
Küçük bir otomobil tamir atölyesinde başlayan çalışmalar, ahırdan bozma bir yerde devam eder.
Tabii o zamanlar bu tip düşünceler çoğu insana hayal gelir.
Ahali bu gençlere güler, onlarla alay eder...
Ama bizimkiler, "Oturun oturduğunuz yerde! İcat çıkarmayın." diyen kokuşmuş zihniyete karşı direnirler.
Yılmazlar, pes etmezler. Mücadele ederler.
Ancak zaten kısıtlı olan imkânlar daha da çıkılmaz bir hâl alır. Bütün birikmiş paraları barut, malzeme derken tükenir.
Tam bitti derken, okulun hademesi Necati Çakar çıkar sahneye. Altın dişlerini satarak bizim gençlerin hayallerini gerçekleştirmesine yardımcı olur.
Ardından katıldıkları uluslararası roket yarışmasında Amerika ve Almanya’nın ardından üçüncülük kazanırlar.
Bu olaydan sonra daha da cesaretlenir, daha da hızlanırlar. Neredeyse her hafta yeni bir füze denemesi yaparlar...
Bu projelerin içinde "Marmara IV" büyük bir başarı sağlar.
O güne kadarki en yüksek mesafeyi kat eden füze, 5860 metreye kadar yükselerek bir rekora imza atar.
Ancak bu gelişmeler bazılarını çok rahatsız eder. Türkler nasıl olur da uzaya roket gönderir? Böyle bir şeyi kabul etmek bazı güçlerin hiç işine gelir mi?
Elbette gelmez..
Nitekim gizli bir el devreye girer.
Ekibe gelen destekler bir anda kesiliverir...
Üstelik bir akşam, ahırdan bozma atölyede kimin çıkardığı belli olmayan bir "yangınla" da bütün plan projeler, tüm çalışmalar yanıp kül olur...
Altın dişlerini satıp gençlerin hayallerinin peşinde gitmesi gerektiğini söyleyen okulun hademesi Necati de, maalesef bu yangında hayatını kaybeder.
Ne kadar enteresan değil mi?
Yangından sonra roket deneme alanları kapatılır ve çalışmalar birden bire sonlandırılır.
Kısacası, umut verici bir şekilde başlayan ve kısa bir süre sonra zirveye çıkan çalışmalar, faili meçhul bir şekilde kesilir.
Sonrası daha da üzücü.
Ülkesinde başarıları engellenmiş Umut ve Hasan, 1961 yılında NASA'dan bir davet alır. Yaptıkları çalışmalar Amerikalı dostlarımızın(!) çok dikkatini çekmiştir.
İdealist, hayallerinin peşinde koşan bu cevval gençleri ne yazık ki elimizden kaçırırız.
Uyanık Amerika anında kapar.
Bizim gençler bu daveti kabul eder ve Amerika'ya gidip NASA'da kaldıkları yerden devam ederler.
Bandırma'da bir grup genç tarafından yaklaşık altmış beş yıl önce başlatılan bu başarı öyküsü, 2022 yılında sinema filmi olarak beyaz perdeye aktarılmış. (Bandırma Füze Kulübü)
İzlemenizi tavsiye ederim.
Gerçekte kimin dost, kimin düşman; hatta kimin/kimlerin hain olduğunu bu filmi izledikten sonra çok daha iyi anlayacaksınız.
Tüm bunları öğrenince; elin gâvuru, yerli ilk çizgi filmimizi kendi ülkesinde yok edebilir. Çünkü kendisine bu alanda bir rakip istemez. "Film kayboldu" der, işin içinden çıkar.
Sonuçta da bizim ilk çizgi filmimizin akıbeti de böyle olmuş.
Bu belki kabul edilebilir.
Ama ülkemizde tam altmış beş yıl önce başlayan bu uzay projesine engel olanlara, hatta sabote edenlere ne demeli?
Nasıl açıklamalı?
İşte tam da burada, eski Bakanlarımızdan rahmetli Kâmran İnan'ın bir sözünü yazmadan geçemeyeceğim:
"Kendi ülkesinde hain yetiştiren Türkiye gibi başka bir ülke, yeryüzünde bulamazsınız!"
Sağlıcakla kalın.
Tansel GEYİK
