UNUTTUK...
Sizlere Türkiye'nin en önemli sorunu nedir desem
İşsizlik, liyakatsizlik, eğitim sistemi, şiddet, yönetim anlayışı...
gibi uzayıp giden onlarca cevap verebilirsiniz ama bence Türkiye’nin en büyük sorunu unutmak...
Unutuyoruz... Sayıp sayıp unutuyoruz, kızıp kızıp unutuyoruz. Her olaya lanet okuyup, üzülüp önünde sonunda unutuyoruz. Hiçbir şey olmamış gibi hayatımıza devam ediyoruz. En fazla yaptığımız olanı aylar sonra hatırlayıp ‘yazık oldu’ gibi samimiyetsiz cümleler kurmak oluyor.
6 şubat depremi, sonuncusu 4 gün önce meydana gelen maden faciaları, sel baskınları, iş kazaları, çocuk istismarı, şiddet, neticeye varamayan adalet arayışları, daha niceleri ve bunların sonucunda meydana gelen can kayıpları...
Peki bütün bunlar ve daha fazlası için ne yapılıyor. Şubatta meydana gelen deprem bir yana dursun, 24 yıl önce gerçekleşen ve yaklaşık 19 bin insanın ölümüyle sonuçlanan 17 Ağustos depreminden sonra bir tedbir alındı mı? Hasarlı yapılar için bir çalışma yapıldı mı? Malum deprem ülkesiyiz, olası bir depremde can kaybının en az şekilde sonuçlanacağıyla ilgili bir taahhüt verilebiliyor mu? Yeni yapılar depreme dayanıklı mı? Deprem vergilerimiz gereği için kullanılıyor mı? İstanbul’da hâlâ var olan 90 bin hasarlı yapının açıklaması ne?
Sadece deprem konusunun ufak bir dilimini ele aldığımızda bile birçok soru işaretiyle karşı karşıya kalıyoruz.
Biz unutkan bir ülkeyiz, peki milletvekillerimiz neden 24 yıldır mecliste bu durumu dile getirmiyor.
Milletvekili, adıyla münhasır milletini vekaleten mecliste değil midir? Neden milletine vekalet etmiyor.
Neden hiçbir çalışma yapılmamasına rağmen öleceğimizi bile bile hasarlı yapılar da oturmaya, neden sokakta yürürken saçma sapan bir nedenden öldürülebileceğimizi bilmemize rağmen susmaya, neden adalet elde edemeyen bir çok insan gibi adaletsiz yargılamalara maruz kalmaya, neden ihmalsizlik sonucu ölmeye devam ediyoruz.
Çünkü unutuyoruz.
Başımıza geldiğinde de zaten ölmüş oluyoruz.
Sahi bu yıl ihmalsizlik ve adaletsizlik sonucu kaç can kaybettik, UNUTTUK...