Çanakkale… Geçit verilseydi bugün hiçbir şeyin şimdiki gibi olamayacağı bir kahramanlık destanının adı…
Vatanın kara bağrında sıra dağlar gibi duranların zaferi… Dönemin en güçlü donanmasına, en güçlü mürettebatlarına karşı imanla, vatan sevdasıyla, akılla kazanılan ağır bir imtihanın adı…
Ramazan ayında olduğumuz ve saatlerce oruç tuttuğumuz bu günlerde dahi, günlerce aç uykusuz savaş veren ecdadımızı anlayabilmeye gücümüz maalesef yetmez. Akşam sofralarımızın heyecanını bekleyen bizler ve ‘zaten öleceğim’ diyerek bir parça ekmeğini sağlam olan arkadaşına vermeye çalışan; aç, susuz, uykusuz bir şekilde düşmana geçit vermeyen ecdadımız.
Geçit verilmiş olsaydı bağımsızlığımızı, yurdumuzu, özgürlüğümüzü kaybedecek olan bizler onlara çok şey borçluyuz…
Henüz 9 yaşındayken cephelere giden, 12 yaşındayken atıyla, kaçmakta olan askerlerin karşısına geçip; ‘Ben babamın yanına ölmeye gidiyorum, siz nereye gidiyorsunuz?’ deyip askerleri cepheye geri getiren Kızlı Alay’ın (70. Alay) sembolü Nezahat Onbaşı,
Mecidiye Tabyasında top mermisini kaldırmaya yarayan vincin bozulması üzerine 276 kiloluk top mermisini sırtlayan Seyit Onbaşı,
İngilizlerin çıkarma yaptığı Seddülbahir’de çatışma sırasında tüfeğinin bozulması üzerine düşmana taşla, kürekle saldırmaya ve askeri de bu şekilde yönlendirmeye devam eden, İngilizlere büyük zayiat veren, askere verilen ‘Mehmetçik’ isminin babası Bigalı Mehmet Çavuş,
Verdiği çokça hizmetin yanında cephede de çarpışan Halide Onbaşı (Halide Edip Adıvar),
Ve savaşı akılla yöneten, bir milletin kaderini değiştiren Mustafa Kemal,
Ve daha binlerce minnet duyduğumuz kahramanımız…
Gelin bu kutlu günde onlardan birini analım…
Düşman donanmaları en güçlü silahlarla ve sayıca üstün bir orduyla Çanakkale tabyalarını vururken, Türk askerinden eşine rastlanılmayan bir savunma görüyordu. Düşman birlikleri yaptığı saldırılara rağmen bir ilerleme göremeyince savaşı uzatmak pahasına, bir saldırı planı oluşturmak için kısa bir ara vermek istediler. Bu arada gemilerin hareketlerini inceleme fırsatı bulan birliklerimiz gemilerin dönüş noktasına paralel olmak üzere 26 adet mayın yerleştirme planı kurdular. Bunun için iki gün önce kalp krizi geçirmiş olmasına rağmen Yüzbaşı Hakkı Bey görevlendirilmişti. Hakkı Bey, görevli arkadaşları ve Mayın Grup Komutanı Binbaşı Nazmi Bey ile birlikte 7 Mart gecesi 26 mayını -Allah’ın yardımı, zafer anlamlarına gelen- Nusrat Mayın Gemisiyle limanın en karanlık noktasına bıraktı. Yüzbaşı Hakkı Bey görevini tamamlamıştı fakat zaten hasta olan kalbi bu heyecana daha fazla dayanamamış ve oracıkta şehit düşmüştü.
18 Mart günü düşman donanmaları kıyıya yaklaşırken, mayınlar infilak etmiş ve ‘karşı konulamaz’ olarak nitelendirilen 3 gemiyi batırıp 3’üne de ağır hasar vererek savaşın kaderini değiştirmişti, Tophaneli Yüzbaşı Hakkı Bey şehadetinden sonra zaferi kazanmıştı. Ruhu şad olsun…
Çanakkale’yi geçilmez kılan tüm kahramanlarımıza sevgi, saygı ve minnetle… Zaferin 109. Yıl dönümü kutlu olsun!