Biliyor musun..?
İnsanın bazen hiçbir şey anlatmadan, sadece susarak anlaşılmaya ihtiyacı oluyor.
Ne savunmaya, ne açıklamaya, ne de güçlü görünmeye…
Sadece bir omuza.
Bir “anlıyorum” bakışına, bir “buradayım” sessizliğine.
Seninle konuşurken hep şunu düşünüyorum;
biz kadınlar ve erkekler, aslında aynı şeyi arıyoruz.
Bir liman…
Bir sığınak…
Bir müjde…
Yargısız, hesapsız bir huzur.
Hayat, herkesin sırtında başka bir yük taşıdığı uzun bir yol.
Kimi kahkahasıyla saklar yorgunluğunu, kimi sessizliğiyle.
Ama herkesin içinde bir kırılma noktası, bir yalnızlık var.
Ve o yalnızlık, doğru kalbi bulduğunda biraz olsun dinleniyor.
Ben artık birine anlatılacak şeylerin değil,
birlikte susulacak anların değerli olduğunu düşünüyorum.
Çünkü bazı sessizlikler bin kelimeden daha çok şey söyler.
Bazı bakışlar, “anlıyorum” der, “yanındayım” der, “gitme” der.
İşte bu Ruhun Müjdesidir
Eğer bir gün kendini o sessizliğin içinde bulursan korkma.
Belki de artık anlatman gerekmiyordur.
Belki de biri, kelimelerinin ardındaki seni çoktan duymuştur.
Ve eğer hayatında seni böyle, olduğu gibi seven biri varsa…
onu kaybetme.
Çünkü bazı insanlar, Rabbin sessizce gönderdiği cevaplardır.
Hayatın karmaşasında, ruhun sığındığı bir limandır.
⸻
Bazen bir insanın varlığı, bir cümle kadar sade ama bir ömür kadar anlamlıdır.
O insanı bulduğunda, kelimeleri değil, kalbini koru.